Murghab - Sary Tash

We rijden vandaag door de hoogvlakte over de Pamir highway. De weg is hier heel goed, geasfalteerd en behoorlijk breed. Maar de toestand van de weg kan heel snel veranderen. We beginnen s'morgens met een hoge pas (4600 m) die we overgaan, nog meer foto's van mooie berggezichten. Het trekt langzaam dicht. Boven op de pas vallen de eerste sneeuwvlokjes en wordt de weg ook onverhard. Jim rijdt na een tijdje in een echte serieuze sneeuwbui over een weg vol kuilen en over hele stukken wasbord. Wat zowel voor de auto als voor de passagiers niet een onverdeeld prettige ervaring is. Maar even later klaart het weer op en is met de sneeuw het uitzicht nog mooier op geworden. We stoppen in Karakul maar besluiten er niet te overnachten maar door te rijden naar Kyrchizie. We nemen een lifter mee, een Tadjikse douanebeambte die ook naar de grens moet. Hij heeft een laptop bij zich en laat naast foto's van zijn familie ook zien wat voor dieren ze s'winters vangen. In de sneeuw hebben ze een wolf geschoten en een Marco Polo Schaap. Nu is er voor de douane waarschijnlijk s'winters ook weinig te beleven. De controleposten in Tajikistan zijn ook heel interessant; in een of ander keetje, waar een lekker vuurtje brand en de thee of soep staat te koken, schrijft iemand in pijnlijk langzaam tempo (moeilijk dat latijnse alfabet in plaats van het russische) al onze paspoortnummers en namen op. Vaak staan in de keet ook de bedden waar ze overnachten. De sfeer is wel altijd vriendelijk met veel hallo's en handen schudden. Dan de Tadjiekse douane, net voor weer een hoge pas, het gaat redelijk soepel, slechts drie keer alle paspoortnummer overgeschreven, maar geen autocontole. Volgens mij schrikt de hoeveelheid rommelige bagage; handdoeken, waterflessen, toiletrollen en bergschoenen de douane effectief af. Dan over een dramatisch pasweggetje 20 km door niemandsland naar de Kyrchizische grens, het is er erg rustig en het hek is dicht. Zelfs geen geldwisselaars te bekennen. Bij de Kyrchizische grens houden ze het bij twee keer alles overschrijven, ook hier moeten wel wel op een brug rijden zodat ze onder de auto kunnen kijken, maar ook hier niet veel enthousiasme om dat ook echt te doen. We krijgen een stempel en kunnen Kyrchizie in (het enige land op deze reis waarvoor we geen visum nodig hadden).

We rijden door naar Sary Tash, een kruispunt van verschillende routes. Het is een echt bergdorp en ook hier ligt sneeuw. We zoeken een mooie homestay uit om te overnachten, met  zijn vijven op een matrasje op de grond, met heel goede warme dekbedden. Het vriest namelijk flink terwijl het hier 3200 meter is, lager dan de voorgaande dagen. We krijgen een feestmaal voorgezet van pasta met vlees en saus en komkommer-tomatensalade. De eigenaar heeft een hele mooie hoed die je hier alle oudere mannen ziet dragen.

17 sept. Eerst wat reparatiearbeid. Het rek van de auto van Harry en Sandra heeft de weg van gisteren niet overleefd en is doorgebroken. Gelukkig weet de homestay eigenaar wel waar ze kunnen lassen in het dorp en dat is zo geregeld. (En dit zonder dat hij engels spreekt en ons Russisch is ook nog niet veel beter geworden). Ondertussen hebben wij wat door het dorp gewandeld, het ziet er wel anders uit als de dorpen in Tajikistan. Die huizen zijn allemaal ommuurd met binneplaatsen, dat is hier niet.
Daarna op weg naar Osh omdat we nog een paar dagen hebben voor we bij de Chinese grens moeten zijn en het toch wel een beetje koud kamperen is in de sneeuw. In Osh een groot hotel gevonden van origineel russische makelij. Maar als grote plus warme douches.